Kim bilir belki başarabiliriz...

Her şey inanmakla başlar, belki yapabiliriz, belki başarabiliriz...

Belki karşımızdakini sadece insan olduğu için sevmeyi öğrenebiliriz. 

Aynı havayı soluduğumuz insanlara anlayış göstererek, onları hoş görerek başlayabiliriz;

saygı duyabiliriz görüşlerine, inandıklarına...

Birinin eğlenmeyi ya da alkolü seviyor diye yaşamayı hak etmediğine inanmaktan vazgeçerek başlayabiliriz,

ya da ibadetini gerçekleştiren bir kişiyi gördüğümüzde ön yargıyla yaklaşmaktan...

Belki yolda gördüğümüz baş örtülü kadının, eşarpsız sokağa çıkmayan anneannemizden bir farkı olmayabileceğini kabul etmeyi başarabiliriz; 

tıpkı mini etekli bir kız ya da küpe takan bir erkeğin de bizimle aynı havayı solumaya hakkı olduğunu kabul etmeyi başarabileceğimiz gibi...

Bizim gibi düşünmüyor diye kolaya kaçıp karşımızdakini cehaletle suçlamaktansa onu anlamaya, öğretmeye çalışabiliriz belki,

yaklaşabiliriz ona, daha da uzaklaştırmayız kendimizden;

benzer şekilde bizim inandığımıza inanmıyor diye onu hedef göstermekten vazgeçebileceğimiz gibi...

Başkasına sınırlar çizmektense, belki biz kendi çemberimizi genişletip, kapımızı açabiliriz hayatımızın,

"hoş geldin" diyebiliriz farklı düşüncelere...

Her şeyden önce belki bir gün tüm bu farklılıkların doğal olduğunu anlayabiliriz, insanları bu şekilde farklılaştırmaya gerek kalmadan sevebileceğimizi kabul edebiliriz. 

Hatta şimdi benim bile yaptığım gibi ben-sen-o demeden biz olarak tek bayrak altında yaşamayı deneyebiliriz.

Karşıdan elinde tespihiyle gelen sakallı amcanın "oğlu Atatürk gibi olsun, Türkiye Cumhuriyetini ileri götürsün" diye dua ettiğini, arkasındaki dövmeli kızın da kendi inancı olmasa bile Müslümanlığa olan saygısından önünden yürüye adamın cebinden düşen Kuran'ı alıp kendisine verdiğini görürüz. Ve ikisi de birbirlerinin kimliklerinin, farklılıklarının farkına bile varmadan birbirlerine teşekkür edip hayatlarına devam ederler. 

Kim bilir belki başarabiliriz. Bir suçlu aramadan hayatı tekrar yaşanabilir kılabiliriz...